Vind je het moeilijk om te ontvangen van je ouders? Stel ze doen iets voor jou, wil je dan meteen wat terug wilt doen omdat jij je schuldig voelt? Of vind je het moeilijk vindt om iets te vertellen tegen je moeder omdat je weet dat zij daar een mening over heeft? Ik herken dat enorm. Ik wilde altijd voor mijn moeder zorgen! Ik heb gescheiden ouders zoals je misschien wel weet en vanaf dat moment was en is ze eigenlijk alles voor mij. Als klein meisje vroeg ik aan haar of ze het wel goed vond als ik ging spelen buiten, natuurlijk vond ze dat alleen ik voelde me er toen als 12-jarig meisje al schuldig om. Ik wilde altijd in de buurt blijven van haar zodat ik haar evt. kon beschermen.  

Het is voor een kind heel heftig als het met je ouders niet goed gaat. Als je ouders ruzie hebben voelen kinderen ook altijd een stukje afwijzing, want zij zijn 50% hun vader en 50% hun moeder. Daarom schieten kinderen vaak in de ‘’zorg’’ rol, het willen steunen, helpen en zorgen. Ik ging bijvoorbeeld altijd vroeger mijn moeder uit werk halen toen ik in groep 6/7/8 zat. Dan ging ik bij een vriendinnetje spelen (wat ik vaak deed) en dan fietste ik tegen 17.00 naar haar werk om samen naar huis te gaan. Het voelde fijn om voor haar te doen. Daarbij was ik in die periode het meest brave meisje die er bestond, want ik wilde haar niet nog meer drama bezorgen.  Pas in mijn pubertijd toen mijn moeder weer ging samenwonen met mijn stiefvader kreeg ik de rust om me te laten gaan. Want er was nu iemand anders die voor haar kon zorgen. Ik werd dan ook meteen de opstandelijke puber die alles deed wat verboden was.

Ik begon op mijn 15e met stappen, elke week naar Citylife en uiteindelijk ook Hollywood, Baja, Locomotion, we waren overal! Ook roken en drinken was vanaf mijn 15e al normaal. Elke dag buitenhangen met vriendinnen, ik ontvluchten de hele situatie thuis.
Maar als nogbleef ik me schuldig naar mijn moeder. Ik was eigenlijk nooit goed genoeg voor haar voor mijn gevoel.
Als je voor je ouders wilt zorgen zal dit patroon in je relaties, vriendschappen en op je werk ook voortzetten. Het is je 2e natuur om klaar te staan voor anderen, waarbij jij jezelf naar de laatste plaats verschuift.
Dit herken ik ook enorm in mijn werk als Office Manager in de eerste jaren, ik was altijd bezig met wat de ander wilde en ik volgde dat op! Het geeft je namelijk het gevoel dat je belangrijk bent en iets goed doet.
Daar is natuurlijk niks mis mee en kan ook onschuldig zijn. Maar wat is jouw werkelijke motivatie als je eerlijk bent? Wie help je in de essentie door te helpen?  

Ik wilde eigenlijk ook altijd een vriendinnen-band hebben met mijn moeder maar dat hebben wij nooit echt gehad en nu achteraf gezien, zie ik ook dat dit niet belangrijk is. Alles in ons systeem is erop ingericht dat je als moeder voor je kinderen zorgt en niet andersom. Als je dus “boven” je moeder staat en voor haar wilt zorgen dan kan het zijn dat je moeite hebt met de wereld aannemen zoals die is. Ik had er last van met grote groepen, zeker als je nieuw in een groep kwam voor bijv. het sporten of een opleiding. Ik deed altijd wel tof als ik voor een onbekende groep stond met de bootcamps bijv. (dit heb ik jarenlang gegeven). Maar ondertussen was er altijd in het begin een spanning voordat ik erheen ging. Ik ben niet verlegen maar wel terughoudend in groepen, waarom is dat? Dat snapte ik nooit van mezelf. 

In het boek de Fontein staat dat dit komt door de afkeurende, kritische en angstige ogen die we vaak hebben gezien van onze ouders als je weer eens op een wiebelend krukje stond bijvoorbeeld. Of de oordelende blik als je wat “verkeerds” zei waardoor zij zich schaamde (wat dus eigenlijk weer los staat van jou maar dat zie je als klein meisje anders). Als jij je moeder helemaal geaccepteerd hebt hoe ze is met alles wat jullie meegemaakt hebben dan gaan groepen ook vanzelf minder eng worden. Dan zie je het niet meer als een groep maar zie je iedereen als individu staan!  Hoe praat jij over je moeder? Op een afstandelijke of verbonden manier? Hoe kijk jij naar haar en zij naar jou?  Ik heb nu een hele goede band met mijn moeder maar ze is wel echt mijn "moeder" die nu voor mij meteen klaar staat als ik haar bel. Ik heb mijn please-gedrag naar haar over de schutting gegooid, mijn mening is mijn waarheid. Daar mag zij anders over denken, ik hoef hier geen schuldgevoel over te hebben en ik mag gewoon zeggen hoe ik het voel. Dit alles waardeert ze juist en dit is ook de relatie waar zij zich het gelukkigst in voelt. Want zij hield het zorgen naar haar ook af, alleen dit kon mij in die periode juist kwetsen, want ik moest haar toch beschermen? 

Dit alles heeft te maken met verantwoordelijkheid nemen voor je leven en daarvoor heb je lef nodig!  Als je in een situatie zit waar jij je niet goed bij voelt en die wel onder jouw verantwoordelijkheid valt dan kun je dit veranderen! Waarop heb jij invloed en waar niet op? Wat zijn de mogelijkheden die je hebt om dit te veranderen op de manier dat jij weer gelukkig wordt?  Wat voel jij in relatie met je moeder? Wat gebeurt er op het moment dat je een negatieve emotie ervaart? Dat je wordt getriggerd door je moeder, bijv. dat je voelt dat je gaat pleasen of dat het ongemakkelijk wordt en je dichtklapt, of je iets niet durft te zeggen. Misschien word je wel boos op haar? Neem je haar van alles kwalijk?  Is dit het pijnpunt of zit er een diepere laag onder? Is het de pijn van die situatie of heeft het te maken met een eerder moment in je jeugd waarmee je hetzelfde gevoel had als nu?  Welke emoties wil je vermijden (omdat ze bijv. te heftig zijn)? Waar denk je liever niet aan? Waarom doet dat nu zo’n pijn? Kijk de pijn aan en zeg JA tegen je inzicht en gevoel, JA het mag er zijn, jij mag er zijn!! En kom je er niet uit? Neem contact met me op!
‍
Liefs Joline